همانطور که می دانید نوار وظیفه در ویندوز ۷ و ویندوز ۸ ویژگی های بسیار خوبی مانند پیش نمایش بندانگشتی، پین کردن آیکن ها، جامپ لیست و… را در خود دارد. اما کادر خصوصیات نوار وظیفه تنظیمات و گزینه های بسیار کمی را در اختیار کاربران قرار می دهد و عملا شما نمی توانید به طور محسوسی نوار وظیفه را سفارشی کنید. در این پست قصد داریم به شما یک ابزار رایگان و فوق العاده کاربردی را معرفی کنیم که با استفاده از آن می توانید به راحتی نوار وظیفه را سفارشی کنید.

۷+ Taskbar Tweaker نام ابزار کاربردی و فوق العاده ای است که به شما اجازه می دهد تا به راحتی بتوانید Taskbar را سفارشی کنید. در پنجره اصلی این برنامه گزینه های مختلفی وجود دارد که با تغییر آنها می توانید بسیار موثرتر از قبل از نوار وظیفه استفاده کنید.

یکی از مواردی که می تواند بسیار کاربردی باشد، مشخص کردن عکس العمل ویندوز در مقابل دابل کلیک کردن بر روی فضای خالی نوار وظیفه است. مثلا شما می توانید مشخص کنید که هنگام دابل کلیک بر روی فضای خالی Taskbar برنامه Task Manager باز شود. علاوه بر این، این ابزار یک ویژگی به نام Taskbar Inspector دارد که یک لیست از جزئیات مربوط به برنامه های پین شده به نوار وظیفه را در اختیار شما قرار می دهد.

همه تغییرات انجام شده در این برنامه بلافاصله و بدون نیاز به Save یا Apply کردن اعمال خواهند شد. ۷+ Taskbar Tweaker با نسخه ۳۲ بیتی و ۶۴ بیتی ویندوز ۷ و ویندوز ۸ سازگار است اما از نسخه های قبلی ویندوز پشتیبانی نمی کند.

بعضی اوقات می خواهیم برای محکم کاری اطلاعات مهم و ضروری را روی یک هارد دیگر هم ذخیره کنیم یا این که از اطلاعاتی که روی یک هارد دیگر است خوشمان می آید و می خواهیم آن ها را داشته باشیم ولی با CD یا DVD و یا فلش و چیزهای دیگر به خاطر حجم محدودی که دارد نمی شود .

به همین علت مجبوریم هارد به هارد کنیم. اگر می خواهید این کار را به درستی انجام دهید باید خیلی حواستان را جمع کنید و دقت داشته باشید.

اول برای پارتیشن های موجود در هارد دیسکتان اسم مخصوص بگذارید. برای انجام این کار My Computer را باز کنید و روی پارتیشن کلیک راست کنید.

گزینه ی Properties را انتخاب کنید. حالا در پنجره ای که باز شد، نام پارتیشن را عوض کنید.

حالا با همین روش اسم همه ی پارتیشن ها را عوض کنید و آن ها را به یاد داشته باشید.

حالا کامپیوترتان را خاموش کنید. هارد دیسکی را که می خواهید اطلاعات را از آن کپی کنید بردارید. آن را به دقت بررسی کنید. هارد دیسک ها معمولا با یک کابل به مادربرد وصل می شوند. در کنار محل اتصال کابل به هارد دیسک محلی برای وصل کردن فیش برق یا همان Power قرار دارد.

حالا وقتی کامپیوتر خاموش است درب کیس را باز کنید. در کیس هارد دیسک را پیدا کنید. هارد دیسک با کابلی به مادربردتان وصل است. این کابل معمولا دارای 2 جای اتصال است. ممکن است هم به هارد دیسکتان و هم به CD-Rom تان وصل باشد. شما می توانید به همین روش کابل هارد دیسک دوم را به مادربردتان وصل کنید. برای این کار می توانید جای اتصال دوم را از CD-Rom جدا کنید و به هارد دیسک دوم وصل کنید.

ممکن است CD-Rom یا DVD-Rom شما با یک کابل جداگانه به مادربوردتان وصل شده باشد، به هر حال کافی است این کابل را از سی دی رام یا دی وی دی رام جدا کرده و به هارد مورد نظرتان وصل کنید. حالا شما 2 تا هارد دیسک را به مادربردتان وصل کرده اید.

حالا باید برقی را که هارد دیسک دوم نیاز دارد تأمین کنید برای این امر به نوع فیش برقی که به هارد دیسک متصل است دقت کنید. احتمالا یکی از این نوع فیش های مثل آن در کامپیوترتان هست که به هیچ جایی و هیچ چیزی وصل نشده است. این کابل ها همگی به سیستم اصلی برق کامپیوتر وصل شده اند. یکی از این فیش های آزاد را به هارد دیسک مهمان وصل کنید. یا اگر هیچ فیش برق آزادی وجود نداشت از همان فیش برق متصل به درایو سی دی یا دی وی دی استفاده کنید.
 حالا کامپیوترتان را روشن کنید.

به محض این که روشن شد کلید Delete را فشار دهید تا وارد تنظیمات مادربرد شوید. این منو برای هر نوع مادربردی فرق می کند اما در این منو تنظیمات مربوط به هارد دیسک وجود دارد. به منوی standard Cmos Features بروید. معمولا تنظیماتی در مادربرد های جدید به صورت پیش فرض وجود دارد که هارد دیسک ها را در حالت اتوماتیک شناسایی می کند. اگر به این صورت هارد دیسک را نشناخت شما تنظیم این قسمت را در حالت auto بگذارید تا مادربردتان به صورت خودکار هارد دیسک را شناسایی کند. حالا از منو بیرون بیایید و گزینه ی Save an Exit را بزنید.

اگر تمام مراحل را به درستی انجام داده باشید کامپیوترتان مثل حالت اولش کار می کند. ویندوز بالا می آید. اما وقتی My Computer را باز کنید متوجه می شوید که پارتیشن های جدید اضافه شده است که همان پارتیشن های هارد دیسک مهمان است. حالا اطلاعاتی را که لازم دارید در بین دو هارد دیسک کپی کنید. این کپی هم دقیقا مثل زمانی است که در هارد دیسک خودتان اطلاعات را از جایی در جای دیگر کپی می کنید. بعد از این که کارتان تمام شد، کامپیوترتان را خاموش کنید و همه چیز را به حالت اولش برگردانید. هارد دیسک مهمان را جدا کنید و کابل برق و کابل مادربرد را به حالت اول برگردانید.

حافظه پنهان مرورگر برای ذخیره‌سازی فایل‌های موقت از گشت‌و‌گذارهای اینترنتی شما نه تنها سرعت بارگذاری صفحات وب در بازدیدهای مکرر را افزایش می‌دهد، بلکه در اشغال و مصرف پهنای باند ارتباط اینترنتی شما نیز صرفه‌جویی می‌کند. همچنین در مراکزی همچون کافی‌نت‌ها افزایش میزان این حافظه موجب رضایت هرچه بیشتر مشتریان از نمایش سریع صفحات مختلف خواهد شد. دوست دارید میزان حافظه اختصاص یافته به این بخش را به سلیقه خودتان تغییر دهید؟

اعمال تغییر در میزان حافظه اختصاص یافتــــه بــــه فایل‌هــای موقت اینترنتــی (temporary internet file cache size) در مرورگر اینترنت‌اکسپلورر نسخه 8 و 9 به 2 روش امکان‌پذیر است.

روش اول با استفاده از گزینه‌های موجود در بخش تنظیمات مرورگر است که هر کاربری قادر به انجام آن است و روش دوم نیز با استفاده از رجیستری امکان‌پذیر است که به مدیران فناوری در شرکت‌ها و سازمان‌ها این امکان را می‌دهد تا با ایجاد یک فایل رجیستری، بدون صرف زمان برای انجام این کار، روی یک یا چند رایانه تغییرات موردنظرشان را براحتی اعمال کنند.

روش اول (استفاده از بخش تنظیمات مرورگر)

1ـ مرورگر اینترنت‌اکسپلورر را اجرا کنید.

2ـ از بخش بالا ـ سمت راست مرورگر، روی آیکون تنظیمات مرورگر که به شکل یک چرخ‌دنده کوچک است کلیک کنید.

3ـ از منوی به‌نمایش درآمده روی Internet Options کلیک کنید.

4ـ در تب General از میان گزینه‌های موجود در بخش Browsing History، روی گزینه Settings کلیک کرده و در کادر مقابل عبارت Disk space to use میزان حافظه دلخواه خود را از 8 تا 1024 مگابایت وارد کنید.

روش دوم (استفاده از ویرایشگر رجیستری)

1ـ روی گوی ویندوز کلیک کرده و در بخش جستجو عبارت regedit را وارد کنید. (همچنین می‌توانید کلیدهای Windows + R را همزمان فشار داده و در پنجره Run این عبارت را وارد کنید)

2ـ پس از اجرای ویرایشگر رجیستری به مسیر زیر مراجعه کنید:

HKEY_CURRENT_USERSoftwareMicrosoftWindowsCurrentVersion Internet Settings 5.0CacheContent

3ـ از بخش سمت راست روی CacheLimit دو بار کلیک کرده و نوع مقداردهی را به حالت Decimal تغییر دهید.

4ـ در نهایت در بخش Value Data، مقدار حافظه موردنظر را برحسب کیلوبایت (هر مگابایت برابر با 1024 کیلوبایت است) وارد کرده و با کلیک روی گزینه ok تغییرات را تایید کنید.

فکر می کنید اگر یک هکر قصد نفوذ به اکانت شما را داشته باشد، با چند بار سعی و خطا موفق خواهد شد؟ این لیست ده مورد از اولین احتمالات یک هکر برای کشف رمز عبورد شما است که البته پیدا کردن این اطلاعات هم بسیار ساده تر از آن چیزی است که تصور می کنید:

1. اسم پدر، مادر، همسر، فرزند و یا حیوان خانگی شما اولین موردی است که امتحان می شود. البته همیشه عدد 0 یا 1 را هم بعد از آن باید امتحان کرد. زیرا بسیاری از سایت ها از شما می خواهند که از عدد هم در رمزعبورتان استفاده کنید.

2. چهار رقم آخر شماره موبایل و یا کد ملی تان

3. 123 یا 1234 و یا 123456

4. کلمه password

5. شهر محل اقامت یا دانشگاهی که در آن تحصیل می کنید و یا اسم تیم فوتبال محبوب تان

6. روز تولد خود، والدین و یا فرزندان تان

7. کلمه god

8. هدف بزرگ شما در زندگی

9.کلمه money

10. کلمه love

هکرها به دور از هر گونه اصول اخلاقی برای بدست آوردن اطلاعات مورد نظرشان از هر ابزاری استفاده می کنند. تنها مرز و سد نگه دارنده بین فاش شدن و محرمانه ماندن اطلاعات تان رمزعبوری است که انتخاب می کنید و به شما بستگی دارد که این حصار را تا چه اندازه قدرتمند بسازید.

یکی از ساده ترین راه های نفوذ، استفاده از روشی به نام Brute Force attack است. در این روش هکر با استفاده از نرم افزارهایی که در دسترس همه قرار دارند و شما هم می توانید با مراجعه به وب سایت insecure.org یک لیست ده تایی از نمونه های رایگان آن را ببینید به اکانت شما نفوذ می کند.

-چطور ممکن است که کسی بتواند اکانت من را هک کند و به رمزعبورم دست پیدا کند؟

شیوه کار من به عنوان یک هکر می تواند این باشد:

-احتمالاً از یک رمزعبور مشترک برای اکانت های زیادی استفاده می کنید! این طور نیست؟

برخی از وب سایت ها مانند سایت بانکی تان و یا VPN اتصال به اداره تان معمولاً از امنیت قابل قبولی برخوردارند. پس هکر خبره ای مانند من اصلاً وقت خود را برای آن تلف نمی کند.

- به هر حال وب سایت های دیگری مانند فروم ها، سایت های ارسال کارت تبریک و سیستم های خرید آنلاین وجود دارند، که شما همیشه به آن ها مراجعه می کنید و خوشبختانه آن ها از امنیت پایین تری برخوردارند، بنابراین من آن ها را برای شروع انتخاب می کنم.

- الان وقت آن است که برنامه هایی از قبیل Brutus یا Wwwhack و باThc Hydra را از بند آزاد کنم. این برنامه ها در مدت زمان بسیار کوتاهی 10 تا 100 هزار نام کاربری و رمز عبور مختلف را با استفاده از دستور عملی که من در اختیار شان قرار داده ام، می سازند.

- چیزی که من تا اینجا به دست آورده ام تعداد زیادی نام کاربری و رمزعبور طبق الگوی 10گانه بالا است که می توانم بر روی سایت های هدف امتحان کنم.

- دست نگه دارید .... من از کجا بدانم که حساب شما در کدام بانک است و نام کاربری تان چیست؟ یا اینکه سایت هایی را که مرتبا با رمزعبور بازدید می کنید، چه هستند؟ تمام این وب سایت ها، کوکی هایی را بر روی حافظه مرورگر تان بر جای می گذارند که رمز نگاری نیستند و اطلاعات لازم را در اختیار من قرار می دهند. فقط لازم است به این شیرینی های (کوکی) خوشمزه دست پیدا کنم!

سؤال مهمی که در اینجا مطرح می شود این است که طی این پروسه چقدر زمان لازم دارد؟

زمان انجام این کار به سه عامل مهم بستگی دارد: اول به طول رمزعبور و ترکیبی بودن آن، دوم سرعت کامپیوتر هکر و در آخر سرعت خط اینترنت هکر.

جدول زیر زمان های تخمین زده شده برای این کار را بر اساس نحوه انتخاب رمزعبور نشان می دهد. در این تخمین ها سایر امکانات یکسان هستند. به تفاوت زمان کشف یک پسورد هشت کاراکتری که فقط با حروف کوچک به وجود آمده با پسورد دیگری با همان تعداد کارکتر ولی استفاده از حروف کوچک و بزرگ و نشانه ها دقت کنید. تغییر یکی از حروف به حرف بزرگ و استفاده از علامت ستاره زمان را از 4/2 روز به 1/2 قرن افزایش می دهد!

البته زمان های فوق بر اساس کارکرد کامپیوترهای معمولی محاسبه شده است و اگر به عنوان مثال از کامپیوترهای گوگل برای این کار استفاده شود، کشف رمز هزار برابر سریعتر انجام خواهند شد.

تا همین جا هم کاملاً واضح است که اولین اقدام مهم شما برای حفظ امنیت تان، استفاده از رمزعبور مناسب و خودداری از انتخاب رمزهای عبور ضعیف است.

نگهداری رمزهای عبور طولانی و متعدد در ذهن، آزار دهنده و گاهی اوقات غیر ممکن است، اما برای هر مشکل راه حلی وجود دارد...

در اینجا به ارائه چند راه حل خوب می پردازیم:

-اگر از الفبای انگلیسی استفاده می کنید، از اعداد به جای حروفی هم قیافه شان استفاده کنید. به عنوان مثال از عدد "0" به جای حرف "o" ، از 3 به جای E و از @ در کلماتی که a دارند استفاده کنید.

- به صورت تصادفی از حروف بزرگ استفاده کنید. (مانند Mod3lTF0rd)

- در جوانی به چه چیزی علاقه داشته اید؟ دقت کنید از اسم شخص استفاده نکنید زیرا اسامی و کلماتی که در دیکشنری دارای مفهوم هستند به سرعت در حملات Brute Force attack لو می روند.

- اسم مکانی که آن را دوست داشتید یا یک روز تعطیل جذاب و شاید رستوران مورد علاقه تان می توانند رمزعبور خوبی باشند، البته به استفاده از بند اول و دوم در اینجا هم توجه داشته باشید.

- یک کلمه فارسی با مفهوم در شرایطی که زبان کامپیوتر شما انگلیسی است، یک رمز عبور مطمئن خواهد بود! اما باز تأکید می کنم که حروف بزرگ تصادفی را فراموش نکنید.

- اگر به خاطر سپردن رمزهای عبور برایتان سخت است، برنامه LastPass را به شما توصیه می کنیم. این نرم افزار امکان نگهداری اطلاعات اکانت های مختلف شما را به صورت رمز نگاری شده برایتان فراهم می کند. با استفاده از LastPass تنها حفظ یک رمز عبور اصلی ضرورت دارد و خود نرم افزار فرم های نام کاربری و رمز عبور را به صورت خودکار، پس از دریافت رمز اصلی، پر می کند. نمونه های دیگری مانند keepass و Roboform نیز وجود دارند که همین کار را برای شما انجام می دهند.

با LastPass فرماندهی رمزهای عبور خود را در دست بگیرید

-در نهایت پس از انتخاب رمز عبور، با استفاده از سرویس هایی مانند Password Strengh Test مایکروسافت میزان امن بودن آن را آزمایش کنید.

چگونه یک رمزعبور مطمئن بسازیم و از آن نگهداری کنیم

نکته دیگری که بایستی به آن توجه داشته باشید، این است که همه اکانت های خود را در زمان انتخاب رمزعبور، مهم بدانید. برای مثال برخی از افراد با این توجیه که ایمیل حساسی دریافت نمی کنند، نسبت به امنیت اکانت ایمیل خود بی توجه هستند. غافل از اینکه هکر می تواند با در اختیار داشتن ایمیل شما، حتی با بانک شما مکاتبه کند و درخواست دریافت رمز عبور جدید بنماید. به همین سادگی آقای هکر محترم به مهمترین اطلاعات شما دسترسی پیدا می کند.

گاهی اوقات افراد اطلاعات مهم را روی کامپیوتر خانگی شان، دور از دسترس سایرین در شرایطی که با یک router و یک Firewall محافظت می شوند. نگهداری می کنند. غافل از اینکه فراموش کرده اند رمز عبور پیش فرض سخت افزار خود را تغییر دهند. بنابراین هکر به سادگی به شبکه خانگی شما متصل شده و اطلاعات را سرقت می کند.

معمولاً انسان ها تا زمانی که با نتیجه دردناک یک اشتباه روبرو نشوند، نکات لازم را رعایت نمی کنند. ولی آیا واقعاً انتخاب یک رمز عبور درست و قدرتمند برای جلوگیری از اتفاقات دردناک و حفظ حریم خصوصی کار دشواری است؟

نرم‌افزار WinRAR بدون شک معروف‌ترین و محبوب‌ترین نرم‌افزار در زمینه‌ی فشرده‌سازی فایل‌هاست. در این نرم‌افزار علاوه بر فشردن‌سازی فایل‌ها، می‌توان فایل‌های فشرده با پسوند‌های zip ،rar و... را نیز از حالت فشرده خارج کرد. در WinRAR قابلیتی وجود دارد که به وسیله‌ی آن می‌توان پس از Extarct نمودن یک فایل فشرده (خارج کردن آن از حالت فشرده)، آن را به طور خودکار حذف کرد. چرا که معمولاً پس از خارج کردن محتویات فایل از حالت فشرده دیگر احتیاجی به فایل فشرده‌ نخواهیم داشت. همچنین با این کار در حجم پر شده‌ی هارددیسک نیز صرفه‌جویی خواهیم کرد. در این ترفند به معرفی نحوه‌ی انجام این کار خواهیم پرداخت.

بدین منظور:
ابتدا بر روی یک فایل فشرده که قصد خارج کردن آن از حالت فشرده را دارید راست کلیک کرده و Extract files را انتخاب نمایید.
در پنجره‌ی باز شده به تب Advanced بروید.
اکنون به قسمت Delete archive توجه کنید:
به طور پیش فرض این قسمت بر روی Never تنظیم شده است. به این معنی که فایل‌های فشرده پس از خروج از حالت فشرده حذف نخواهند شد.
گزینه‌ی Ask for confirmation به این معنی است که از این پس به هنگام خارج کردن فایل‌‌ها از حالت فشرده از شما سوال می‌شود که آیا قصد دارید این فایل فشرده را حذف کنید یا خیر.
در نهایت گزینه‌ی Always که به معنی این است که از این پس، پس از خروج فایل از حالت فشرده، فایل به طور خودکار حذف می‌شود.
پس از انتخاب گزینه‌ی مورد نظر بایستی به تب General بازگردید و Save settings را انتخاب کنید تا این تنظیم ذخیره شده و بر روی تمامی فایل‌های فشرده از این پس اعمال شود.
لازم به ذکر است فایل پس از حذف راهی Recycle Bin ویندوز می‌شود.

BitLocker ابزاری است كه به كمك آن می‌توان داده‌های خود را در برابر تهدیدهایی مانند حمله هكرها، سرقت و یا گم شدن محافظت نمود. یكی از بهبودهای امنیتی ویندوز 7 كه تنها در ویرایش‌های Ultimate و Enterprise وجود دارد، ویژگیBitlocker است كه توسط رمزنگاری كل درایوهایی كه ویندوز و اطلاعات شما روی آن‌ها قرار دارد، تمامی اسناد و رمزهای عبور را امن‌تر می‌كند. فقط كافی است یك‌بار ویژگی BitLocker را فعال نمایید، بعد از آن تمامی اطلاعاتی كه روی آن درایو ذخیره می‌كنید به صورت خودكار رمز می‌شوند.

رمزنگاری:
رمزنگاری راهی است كه بوسیله دستكاری كردن محتوی یك فایل یا یك پیغام برای بالا بردن امنیت آن فایل یا پیغام استفاده می‌شود، در نتیجه آن فایل‌ها و پیغام‌ها تنها توسط افرادی كه مجوز كلید رمزنگاری را دارند و می‌توانند با آن كلید فایل را از حالت رمز در بیاورند، قابل دسترسی هستند. به عنوان مثال، اگر شما از وب سایتی وسیله‌ای را خریداری نمایید، تمامی اطلاعاتی كه در تراكنش با آن سایت وارد كرده‌اید از قبیل آدرس، شماره تلفن و شماره كارت اعتباری رمز می‌شوند تا به امن بودن این اطلاعات كمك نمایند.

EFS:
EFS یكی از ویژگی های ویندوز است كه شما می‌توانید از آن برای ذخیره اطلاعات به صورت رمز شده روی هارد دیسك خود استفاده نمایید. رمزگذاری قویترین حفاظتی است كه ویندوز برای امن نگه داشتن اطلاعات شما فراهم می‌نماید.

برخی از ویژگی‌های كلیدی EFS :
·رمزگذاری ساده است; تنها نیاز است كه در ویژگی‌های فایل یا پوشه گزینه‌ای را انتخاب كرده تا این ویژگی فعال شود.

·باید نظارت كنید چه كسی می‌‌تواند فایل‌ها را بخواند.

· هنگامی‌كه فایل‌ها را می‌بندید، رمز می‌شوند و هنگام باز كردن فایل‌ها، به صورت خودكار از حالت رمز در آمده و آماده استفاده هستند.

·اگر در مورد فایل رمز شده ای نظرتان عوض شد می‌توانید با برداشتن علامت گزینه مربوط در قسمت ویژگی‌های فایل آن را غیر فعال نمایید.

توجه: ویژگی EFS در ویندوز7 ویرایش‌های starter، Home Basic و Home Premium وجود ندارد. برای این ویرایش‌ها باید موارد زیر را انجام دهید:

· فایل را با استفاده از دستور Cipher.exe در اعلان فرمان ویندوز از حالت رمز در می‌آورید. (كاربران پیشرفته)

· فایل رمز شده را تغییر دهید.

· یك نسخه از فایل رمز شده را به صورت غیر رمز روی هارد كامپیوتر كپی كنید.

· كلیدها یا گواهینامه‌هایEFS   را وارد نمایید.

· به كمك دستورCipher.exe  در اعلان فرمان ویندوز از گواهینامه‌ها و كلیدهای EFS، نسخه پشتیبان تهیه نمایید. (كاربران پیشرفته)

تنظیم هارد دیسك برای فعال سازی BitLocker  :
برای رمزگذاری درایوی كه ویندوز روی آن قرار دارد، كامپیوتر باید دو بخش داشته باشد: یك بخش سیستم ( كه حاوی فایل‌های مورد نیاز برای راه‌ اندازی كامپیوتر است) و یك بخش سیستم عامل ( كه حاوی ویندوز است). بخش سیستم عامل رمزگذاری خواهد شد و بخش سیستم بدون رمزگذاری باقی خواهد ماند تا سیستم بتواند شروع به كار كند.

در نسخه‌های قبلی ویندوز، شما باید این بخش‌ها را به صورت دستی ایجاد می‌نمودید. در این نسخه از ویندوز این بخش‌ها به صورت خودكار ایجاد می‌شوند. اگر كامپیوتر شما بخش سیستم را نداشته باشد، ویزارد BitLocker یك بخش سیستم را با استفاده از 200 مگابایت از فضای هارددیسك برای شما ایجاد می نماید. توجه داشته باشید به درایو بخش سیستم هیچ نامی اختصاص داده نمی‌شود و در پوشه‌های كامپیوتر هم نشان داده نمی‌شود.

محافظت از فایل‌ها با استفاده از BitLocker:
می‌توانید از گزینه BitLocker Drive Encryption استفاده نمایید تا به حفاظت تمامی فایل‌های ذخیره شده روی درایو سیستم عامل و روی درایوهای داده‌ (مانند هارد درایوهای داخلی) كمك كنید. هم چنین می‌توانید از BitLocker To Go برای كمك به حفاظت تمامی داده‌های ذخیره شده روی درایوهای قابل حمل داده‌ها ( مانند هارد درایوهای خارجی و درایوهای فلش USB) استفاده نمایید.

برخلاف EFS، كه این امكان را به شما می‌دهد تا فایل‌های تكی را رمزگذاری كنید، BitLocker كل درایو را رمز می‌نماید. شما می‌توانید وارد سیستم شده و به طور معمول با فایل‌های خود كار كنید، اما استفاده از این رمزگذاری كمك می‌كند تا هكرها نتوانند به فایل‌های سیستمی شما دسترسی داشته باشند تا بواسطه آن پسورد شما را كشف كنند. هم چنین در صورتی كه هكرها هارد دیسك شما را بر داشته و بر روی كامپیوتر دیگری ببندند، نمی‌توانند به درایوها دسترسی داشته باشند.

هنگامی‌كه فایل جدیدی به درایوی كه توسط BitLocker رمز شده است اضافه می‌نمایید ، BitLocker به صورت خودكار آن را رمز می‌كند. فایل‌ها تا زمانی‌كه روی درایو رمز شده قرار دارند، به صورت رمز باقی می‌مانند.

در صورتی‌كه فایل روی درایوی كه رمز نیست یا كامپیوتر دیگری منتقل شود، رمز گشایی ‌شده و دیگر به صورت رمز شده نیست. اگر شما فایل را با كاربران دیگر از طریق شبكه به اشتراك بگذارید، این فایل ها تا زمانی كه روی درایوهای رمز شده ذخیره شوند، به صورت رمز باقی می‌مانند و تنها توسط كاربرانی كه مجوز دارند، قابل دسترسی خواهند بود.

اگر درایو سیستم عامل را رمز گذاری كنید، BitLocker در مدت زمان راه اندازی برای هر موقعیتی كه می‌تواند یك خطر امنیتی را نشان دهد، كامپیوتر را بررسی می‌كند. اگز یك خطر امنیتی بالقوه كشف شد، BitLocker درایو سیستم عامل را قفل می‌كند و برای بازشدن آن یك كلید بازیابی BitLocker را درخواست می‌كند. مطمئن شوید هنگامی‌كه برای اولین بار BitLocker را فعال می‌كنید، این كلید بازیابی را ایجاد كرده باشید.   

اگر درایو داده‌ها (ثابت یا قابل جا به جایی) را رمز گذاری می‌كنید، می‌توانید توسط یك رمز عبور یا یك كارت هوشمند، قفل درایو رمزگذاری شده را بازكنید و یا تنظیم كنید هنگامی‌كه وارد سیستم كامپیوتر می‌شوید، قفل درایو به صورت خودكار باز شود.

می‌توانید در هر زمانیBitLocker  را غیر فعال نمایید، حتی به طور موقت به حالت تعلیق در آورید یا این‌كه به طور دائم آن را غیر فعال نمایید.

توجه: قابلیت رمزگذاری درایوها با استفاده از BitLocker Drive Encryption تنها در ویندوز 7 ویرایش‌های Ultimate و Enterprise قابل دسترسی است.

فعال سازی BitLocker:
1-بر روی كلید شروع كلیك كنید و سپس از منوی آن گزینه control panel را انتخاب كرده، security را انتخاب كنید و بر روی گزینه BitLocker Drive Encryption كلیك نمایید.

2-گزینه Turn on BitLocker را انتخاب كنید تا ویزارد نصب BitLocker آغاز شود. اگر در این قسمت از شما رمز عبور مدیر شبكه یا تاییده را دخواست كرد، رمز عبور را وارد كنید یا تاییده را فراهم نمایید.

3-مطابق دستورات ویزارد پیش روید.

غیر فعال كردن یا متوقف كردن موقت BitLocker:
1-بر روی كلید شروع كلیك كنید و سپس از منوی آن گزینه control panel را انتخاب كرده، security را انتخاب كنید و بر روی گزینه BitLocker Drive Encryption كلیك نمایید.

2- یكی از دو روش زیر را ادامه دهید:
·برای غیرفعال كردن موقتی BitLocker، گزینه Suspend Protection را انتخاب كرده و روی گزینه yes كلیك نمایید.

·برای غیرفعال كردن BitLocker و رمزگشایی درایو، گزینه Turn off BitLocker را انتخاب و سپس روی گزینه Decrypt Drive كلیك نمایید.

یکی از مهم‌ترین قابلیت‌هایی که تلفن همراهتان می‌تواند برایتان ایجاد کند، نشان دادن محل قرارگیری دقیق شماست. در گذشته برای این‌که شما بدانید دقیقا در چه منطقه‌ای هستید باید از طریق رایانه، لپ‌تاپ یا تبلت‌ و نرم‌افزارهای موجود در گجت‌تان آدرس مکان مورد نظر را پیدا می‌کردید، ولی در حال حاضر دیگر نیازی نیست این وسیله‌ها را به همراه داشته باشید؛ زیرا فقط با ارسال اطلاعات از طریق تلفن همراهتان به آسانی می‌توانید به اطلاعات مورد نیاز دسترسی پیدا کنید. این فناوری هم دقیقا مشابه دیگر سیستم‌های پیشرفته، هم دارای نقاط قوت است و هم ضعف.

برای مثال مشخص‌شدن محل دقیق قرار‌گرفتن شما قدری برای کاربر خطرناک خواهد بود، زیرا این امکان وجود دارد فردی که با شما خصومت شخصی دارد، درصدد باشد تا از این اطلاعات در جهت آسیب‌رساندن به شما استفاده کند. البته این را هم باید اضافه کنیم که با تمام این تفاسیر، بسیاری از کاربران از این اطلاعات با وجود تمام خطرات احتمالی‌اش استفاده می‌کنند.

در این مقاله به بررسی تعدادی از سیستم‌هایی می‌پردازیم که تلفن همراه می‌تواند از آنها استفاده کند تا محل دقیق قرارگرفتن شما را برایتان نمایش دهد.در برخی موارد تعدادی از این سیستم‌ها در کنار هم مورد استفاده قرار می‌گیرند تا اطلاعات مورد نظر را در دسترس‌تان قرار دهند.

GPS

معنای دقیق این کلمه در فارسی سیستم مسیریابی جهانی است؛ به این معنا که مهم نیست در چه نقطه‌ای از کره خاکی قرار گرفته‌اید. اگر بخواهید بدانید دقیقا موقعیت جغرافیایی‌تان چیست این سیستم می‌تواند به شما کمک کند. این فناوری اولین بار سال 1990 مورد استفاده کاربران موبایل قرار گرفت و هنوز این سیستم یکی از بهترین روش‌هایی است که می‌توان از آن برای مکان‌یابی استفاده کرد. نحوه ارسال اطلاعات توسط این سیستم به طور مستقیم و از طریق امواج ماهواره‌ای است. در روش GPS چنانچه تلفن‌ همراهتان بتواند از 3 ماهواره متفاوت اطلاعات جمع‌آوری کند، با انتقال این داده‌ها، محل قرارگیری شما به طور واضح روی نقشه مشخص خواهد شد. علاوه بر این اگر بخواهید اطلاعات دیگری در زمینه مقصد بعدی‌تان یا دیگر مطالب مورد نیاز بدانید، GPS تمام این اطلاعات ریز را در دسترس‌ شما قرار می‌دهد.

Assisted GPS

سیستم‌های GPS باید 3 سیگنال را در آن واحد دریافت کند تا محل دقیق‌ را برایتان نشان دهد، البته برای این‌که بتوانید این سیگنال‌ها را دریافت کنید، باید محیط اطراف‌تان باز باشد و تمامی سیگنال‌ها را دریافت كنید. در برخی موارد شما در مکانی سر پوشیده قرار دارید و نمی‌توانید سیگنال‌ها را بدرستی دریافت کنید. Assisted GPS در حقیقت مجموعه‌ای از ابزار‌هاست که به شما کمک می‌کند تا این مشکل را حل کنید. تنها اشکال این سیستم مدت زمان طولانی برای بررسی داده‌هاست. نحوه کارکرد این سیستم به گونه‌ای است که تمام اطلاعات مربوط به ماهواره را كه به شکل سیگنال‌های دریافتی از ماهواره هستند، برای 4 ساعت آینده ذخیره می‌کند. در مرحله بعد موبایل‌تان می‌تواند از این اطلاعات برای دوباره یافتن ماهواره در ساعت‌های بعد استفاده کند. بلافاصله پس از این‌که اطلاعات در دسترس موبایل قرار بگیرد، سیستم GPS شروع به کار می‌كند. پس از دریافت اطلاعات، داده‌ها توسط امواج Wi-Fi یا cellular جا به جا می‌شود که این متد باعث بالاتر رفتن سرعت انتقال داده‌هاست.

Synthetic GPS

سیستم GPS که در بالا به آن اشاره شد در مقایسه با Synthetic GPS بسیار کندتر عمل می‌کند؛ چرا که در آن سیستم نیاز است ابتدا شبکه در دسترس باشد، سپس اطلاعات از طریق ماهواره جابه‌جا شود. Synthetic GPS اطلاعات مربوط به ماهواره را از هفته‌ها قبل دریافت می‌کند؛ این یعنی این سیستم نسبت به انواع دیگر با سرعت بسیار زیادتری کار می‌کند. با به همراه داشتن چنین اطلاعاتی در موبایل‌تان در کمتر از چند ثانیه مکان قرارگیری شما روی نقشه مشخص خواهد شد.

Cell ID

در فناوری‌های مرتبط با GPS ابتدا باید 3 سیگنال متفاوت از ماهواره دریافت شود، پس از آن پیدا‌کردن نشانی محل مورد نظر‌ کار آسانی است. این سیستم سلولی از طریق پیدا‌کردن مکان قرارگیری کاربر و پیدا‌کردن نزدیک‌ترین سلول به سلول نشانی مورد نظر محل قرارگیری دقیق کاربر را روی موبایل نشان می‌دهد. با پیدا‌کردن بخش مورد نظر محل قرارگیری کاربر در میان تمام بخش‌های از پیش تعریف شده، نشانی دقیق محل مورد نظر به طور واضح مشخص خواهد شد. در شرایطی که هر یک از سلول‌های تعریف‌شده این سیستم حدود چند کیلومتر را پوشش دهد، این سیستم می‌تواند اطلاعات مورد نیاز مکان‌یابی هر فرد را در اختیارش قرار دهد.

Wi-Fi

نحوه کار این فناوری خیلی مشابه سیستم‌های سلولی است، با این تفاوت که Wi-Fi به خاطر همراه داشتن ریز اطلاعات بیشتری از مکان‌های متفاوت، دقیق‌تر از دیگر شیوه‌ها آدرس‌دهی می‌کند. سیستم Wi-Fi به 2 روش می‌تواند اطلاعات مورد نیاز مکان‌یابی را در اختیار کاربر قرار دهد؛ یکی از متد‌ها RSSI نام دارد که سیگنال مورد نظر را از نزدیک‌ترین Access point دریافت و برای ترجمه آن به مرکز اطلاعات شبکه Wi-Fi ارسال می‌کند. سپس مرکز اطلاعات مشخص می‌کند دقیقا هر یک از Access point‌ها در کدام ناحیه قرار دارد و بعد از آن مشخصات کامل محل مورد نظر را نمایش می‌دهد و متد دوم روش fingerprinting است؛ این روش بیشتر برای مکان‌هایی مناسب است که تعداد کاربران موبایل در آن نقاط کم باشد. به طور کلی این متد مشابه روش اول عمل می‌کند و ریز اطلاعات نشانی محل مورد نظر را نمایش می‌دهد.

Inertial sensors

این سیستم در مناطقی کاربرد دارد که شبکه‌های بی‌سیم کارایی چندانی ندارد، سنسور‌های inertial با کمک اطلاعاتی که کاربر وارد می‌کند، محل قرارگیری او را به طور دقیق نشان می‌دهد. برای یافتن اطلاعات مورد نیاز، این سیستم از 3 سنسور کمک می‌گیرد. اولین آنها Compass است که جهت اصلی شما را تعیین می‌کند، دومین accelerometer سنسور است که میزان سرعت شما را تعیین می‌کند و در نهایت سومین آنها gyroscope است که برای تشخیص جهت چرخش کاربرد دارد. تمام این سنسور‌ها با کمک و بدون نیاز به دریافت اطلاعاتی از بیرون، محل قرارگیری شما را به طور کامل در اختیار‌تان قرار می‌دهد.

پنهان و ظاهر كردن، یكی از كارهای جالب توجه است كه علاقه‌مندان زیادی دارد. در دنیای عكس و تصویر نیز نرم‌افزار فتوشاپ در پی برآوردن این آرزو، قابلیت‌های جدیدی به مجموعه ابزارهای خود اضافه كرده است.

در نسخه‌های قبلی فتوشاپ ویژگی جالب Content-Aware (آگاه از محتوا) ارائه شده بود كه به كمك آن به صورت هوشمندانه محتوای تصویر مورد بررسی قرار می‌گرفت و ترمیم تصویر با توجه به بافت و رنگ قسمت‌های كناره بخش انتخاب شده انجام می‌شد. این ویژگی ابتدا با فرمان Content-Aware Scale معرفی شد كه به ما امكان تغییر ابعاد تصویر بدون تاثیر گذاشتن روی بخش‌های خاصی از آن را فراهم می‌آورد. سپس در ادامه به فرمان Fill اضافه شد و توانستیم برای پركردن قسمت انتخاب شده تصویر، از بافت و كناره‌های آن استفاده كنیم. در ادامه Spot Healing Brush اضافه شد و امكان ترمیم موضعی قسمت‌های مورد نظر تصویر با بافت كناره‌ها را فراهم آورد، اما چون در این حالت تنظیمات كلا در اختیار رایانه گذاشته می‌شد، در برخی موارد نتایج زیاد مطلوبی حاصل نمی‌شد، اما در نسخه جدید این ویژگی با دو ابزار جدید همراه شد تا عجیب و جالب‌ترین ویژگی نسخه جدید فتوشاپ متولد شود. در این نسخه ویژگی Content-Aware با ابزار جدید Content-Aware Move معرفی و به ابزار Patch نیز اضافه شد.

ابزار جدید Content-Aware Move كه به مجموعه رتوش اضافه شده و با 3 بار فشار همزمان Shift+J قابل انتخاب است، می‌تواند براحتی قسمتی از تصویر را با آن انتخاب كند و بدون برجای گذاشتن اثری، آن قسمت را به محل جدیدی در تصویر انتقال دهد.

البته این ابزار نیز همانند سایر ابزارها در همه تصاویر قابل استفاده نیست و بیشتر در تصاویردارای پس زمینه همگن، نتایج مطلوبی دارد. برای استفاده از این ابزار كافی است بعد از انتخاب ابزاری همانند لاسو، دور محدوده مورد نظر از تصویر را انتخاب كرده سپس با درگ در داخل محدوده انتخابی، آن را به محل مورد نظر از تصویر انتقال دهید تا با بافتی مشابه بافت‌های كناره ترمیم شود. برای به دست آوردن بهترین نتیجه در استفاده از این ابزار اولا همان گونه كه گفته شد باید آن را در تصاویر دارای پس زمینه‌های یكنواخت استفاده كرد و ثانیا هنگام انتخاب، محدوده انتخابی را اندكی بزرگ‌تر از لبه‌های قسمت مورد نظر تعریف كرد تا امكان همپوشانی لبه‌های انتخاب با بافت‌های كناری فراهم آید. البته ممكن است در برخی موارد قسمت‌هایی از تصویر پس از استفاده از فرمان، در بخش ترمیم شده ظاهر شود كه حاصل كپی‌برداری از بخش نامناسبی از تصویر باشد. در صورتی كه این ایراد اندك باشد می‌توانیم با تنظیم حالت همپوشانی لبه‌های انتخاب از قسمت Adaptation ابزار Content-Aware Move فرمان را دوباره اجرا كنیم و به حالت مطلوب نزدیك‌تر شویم. در این بخش 5 حالت قابل انتخاب است كه به ترتیب حالت Very Strict كمترین تركیب و حالت Very oose بیشترین تركیب بافت كناره‌های قسمت انتخابی با بافت مقصد را به وجود خواهد آورد. دقت كنید كه امكان تغییر این مقادیر بلافاصله بعد از استفاده از فرمان نیز ممكن بوده و محاسبات جدید دوباره اجرا خواهد شد. در این ابزار نیز همانند سایر ابزارها می‌توانیم بعد از انتخاب با فشار دكمه Shift آن را به محدوده انتخابی خود اضافه و با فشار دكمه Alt از آن كم كنیم. همچنین هنگام جابه‌جایی قسمت مورد نظر نیز با فشار دكمه Shift می‌توانیم این تغییر را در امتداد یك مسیر مستقیم در جهت افق یا عمود اعمال كنیم. پس از جابه‌جایی قسمت انتخاب شده به محل جدید، به صورت موقت 2 تصویر از قسمت انتخاب شده نمایش داده شده و پس از گذشت مدت زمانی كوتاه و انجام محاسبات، تصویر اولیه حذف و به محل جدید منتقل خواهد شد.

ابزار Patch نیز در حالت Content-Aware مشابه این ابزار كار می‌كند با این تفاوت كه محل انتخاب شده از تصویر را با بافت مقصد به صورت هوشمند پوشش می‌دهد و در واقع قسمت مورد نظر بی‌هیچ اثری پاك می‌كند.

البته ابزار Patch در نسخه‌های پیشین با حالت Normal وجود داشت، اما در حالت معمولی در لبه‌های تصویر نتیجه چندان مطلوبی را پدید نمی‌آورد. بنابراین در این نسخه با رفع این نقیصه امكان انتخاب حالت معمولی (Normal) و حالت آگاه به محتوا (Content-Aware) برای آن در نظر گرفته شده كه با توجه به نوع تصویر از نوار تنظیمات این ابزار می‌توانیم حالت دلخواه خود را انتخاب كنیم. در این ابزار نیز Adaptation در نوار تنظیمات وجود داشته و در صورتی كه پس از جابه‌جایی همپوشانی قسمت انتخاب شده اشتباه باشد، می‌توانیم با تنظیم گزینه‌ها، آن را تغییر داده و به حالتی مناسب تبدیل كنید.

در گذشته نه‌چندان دور كه برای عكاسی معمولا از دوربین‌های آنالوگ استفاده می‌شد، بعد از ظهور نگاتیو عكس‌ها می‌توانستیم با مشاهده نگاتیوها و انتخاب شماره آنها نسبت به سفارش چاپ اقدام كنیم. اما با معرفی دوربین‌های دیجیتال و جایگزینی آنها با دوربین‌های آنالوگ و حذف نگاتیو، وجود رایانه برای مرور تصاویر و انتخاب تصویر مورد نظر امری اجباری شد.

برخی عكاسان با چیدن اندازه كوچك شده تصاویر كنار هم و چاپ آنها، كار را برای مشتری خود راحت‌تر كرده و امكان انتخاب را فراهم می‌آورند كه البته تغییر سایز تصاویر و چیدن آنها كنار هم و نامگذاری هریك از آنها كار بسیار دشوار و وقت‌گیری خواهد بود.

در نسخه جدید نرم‌افزار فتوشاپ فرمانی با عنوان Contact Sheet معرفی شده كه به كمك آن و براحتی در عرض چند دقیقه عكاس می‌تواند نسبت به ایجاد تصاویر كوچك فایل‌های تصویری و كنار هم چیدن و نامگذاری آنها اقدام و سپس آن را چاپ كند.

برای دسترسی به این فرمان از مسیر FileAutomate گزینه Contact Sheet 2 را انتخاب می‌كنیم تا پنجره مربوط به آن ظاهر شود.

در این پنجره در قسمت Source Image به سه روش می‌توانیم نسبت به انتخاب تصاویر اقدام كنیم. در روش اول از قسمت Use گزینه Files را انتخاب می‌كنیم سپس با كلیك روی دكمه Browse تصاویر مورد نظر خود برای ایجاد نمونه چاپی را انتخاب كرده و به فهرست مقابل آن اضافه می‌كنیم.

در این حالت با انتخاب تصویر مورد نظر و كلیك روی دكمه Removeمی‌توانیم نسبت به حذف آن از فهرست انتخابی اقدام كنیم. اگر گزینه Add Open Filesرا انتخاب كنیم فایل‌هایی را كه در محیط فتوشاپ باز كرده‌ایم برای ایجاد نمونه چاپی انتخاب می‌شوند.

در صورتی كه تعداد فایل‌ها زیاد باشد و در پوشه‌هایی آنها را قرار داده باشیم، می‌توانیم با انتخاب حالت Folder در قسمت Use و كلیك روی دكمه Choose پوشه مورد نظر را برای ایجاد نمونه چاپی انتخاب كنیم .

در این حــــــالت با انــــتخاب گزینه Include Subfolders درصورتی كه داخل پوشه مورد نظر پوشه‌های دیگری نیز وجود داشته باشد، آنها را نیز در تولید نمونه چاپی شركت می‌دهیم. با انتخاب‌Group Images By Folder تصاویر هر پوشه به طور مجزا گروه‌بندی شده و در تولید نمونه چاپی استفاده می‌شوند.

در سومین حالت نیز با انتخاب گزینه Add Open Document می‌توانیم فایل‌های باز شده در محیط فتوشاپ را به مجموعه اضافه كنیم. پس از انتخاب تصاویر از قسمت Document می‌توانیم نسبت به انجام تنظیمات مربوط به نحوه قرارگیری و چیدمان تصاویر كنار هم اقدام كنیم. به این منظور از قسمت Units واحد اندازه‌گذاری را انتخاب كرده سپس از قسمت Width و Height طول و عرض كاغذ چاپی خود را تنظیم می‌كنیم.

در ادامه با گزینه Resolution مقدار رزولوشن مورد نظر را برای ایجاد نمونه چاپی انتخاب می‌كنیم.

در این قسمت در صورتی كه بخواهیم از كنتاكت شیت خود چاپ بگیریم مقدار 300 و در صورتی كه بخواهیم آن را در مانیتور یا تلویزیون ببینیم باید مقدار 72 را انتخاب كنیم. البته دقت كنید كه اعداد ذكر شده در واحد Pixels/Inchاست. در ادامه از قسمت Mode مد رنگی و از قسمتBite Depth عمق رنگی و از قسمتColor Profile پروفایل رنگی فایل خروجی را انتخاب می‌كنیم كه بهتر است این گزینه‌ها بدون تغییر باقی بماند.با فعال‌كردن گزینه
Flatten All Layers پس از تولید فایل خروجی لایه‌های تولید شده در هم ادغام شده و فقط یك لایه دیده می‌شود. اگر بخواهیم بعد از تولید فایل خروجی آن را ویرایش كنیم، بهتر است این گزینه فعال نباشد تا لایه‌بندی از بین نرود.

در قسمت Thumbnails تنظیمات مربوط به سطرها و ستون‌های تصویرك‌ها انجام می‌شود. از قسمت Place‌ و با انتخاب Across First ترتیب قرارگیری تصاویر به صورت سطری و با انتخاب Down First به شكل ستونی خواهد بود. از قسمت Columns تعداد ستون‌ها و از قسمت Rows تعداد سطرهای تصویرك‌ها تعیین می‌شود.

اگر گزینه Use Auto-Spacing فعال باشد فواصل بین سطرها و ستون‌ها به طور خودكار و در غیر این‌صورت باید به طور دستی از قسمت Vertical و Horizontal تنظیم شوند. با فعال كردن گزینه Rotate for best fit تصویر برای بهترین جانمایی در صورت نیاز، دوران داده می‌شود.

در نهایت با قسمت Use File Name As Caption نام هر فایل به عنوان توضیح زیرتصویر ثبت شده و تنظیمات مربوط به اندازه و نوع فونت از این قسمت انجام می‌شود.

به كمك دكمه‌هایSave وLoad می‌توانیم تنظیمات جدید را برای اعمال روی سایر تصاویر خود ذخیره و در مواقع مورد نیاز فراخوانی كنیم.

پس از انجام تنظیمات با فشار دكمه OK به صورت خودكار تصاویر با تنظیمات جدید كنار هم چیده می‌شود كه با توجه به تعداد تصاویر انتخاب شده و قدرت رایانه مورد استفاده ممكن است چند دقیقه‌ای به طول انجامد. پس از تولید فایل می‌توانیم در صورت نیاز نسبت به ذخیره یا ارسال آن برای چاپ اقدام كنیم.

نرم‌افزارهای مختلفی برای تبدیل فیلم‌های ویدئویی به عكس‌های متحرك GIF وجود دارد اما بسیاری از آنها پس از انجام عملیات تبدیل، انیمیشنی با كیفیت بسیار پایین را در اختیار شما قرار می‌دهد.

نرم‌افزار فتوشاپ نیز برای بسیاری از كاربران به‌عنوان یك نرم‌افزار طراحی و ویرایش تصاویر شناخته شده است و كمتر كاربری از این نرم‌افزار انتظار ساخت تصاویر متحرك GIF را دارد؛ اما اگر كمی حرفه‌ای‌تر از ابزارهای موجود در این نرم‌افزار استفاده كنید پی‌می‌برید كه بهترین ابزار برای تبدیل فیلم به عكس متحرك، همین نرم‌افزار فتوشاپ است! چنانچه قصد دارید فریم‌های فیلم موردنظرتان را استخراج كرده و با كنار هم قرار دادن آنها یك عكس متحرك از نوع GIF ایجاد كنید، باید مراحل زیر را به انجام برسانید:

1ـ ابتدا نرم‌افزار فتوشاپ را اجرا كنید. (فتوشاپ شما ‌باید نسخه CS5 و بالاتر باشد)

2ـ به منوی File بروید و پس از انتخاب گزینه Import روی Video Frames to Layers كلیك كنید.

3ـ در پنجره جدیدی كه نمایش داده می‌شود، مسیر فایل ویدئویی خود را مشخص كنید. توجه داشته باشید فرمت‌های مختلفی از جمله avi، mpg، mpeg و mov برای فراخوانی در این مرحله پشتیبانی می‌شوند.

4ـ پس از مشخص كردن فایل ویدئویی موردنظر باید محدوده زمانی موردنظر برای فراخوانی در برنامه را مشخص كنید. در این مرحله می‌توانید از میان گزینه‌های مختلفی همچون From beginning to end (از اول تا پایان ویدئو) و Selected Range Only (انتخاب بخشی از ویدئو) یكی را به‌دلخواه انتخاب كرده و با كلیك روی گزینه OK مراحل كار را ادامه دهید.

5ـ در این مرحله مشاهده می‌كنید كه همه فریم‌های موجود در محدوده مشخص شده به‌صورت لایه‌های مجزا در نرم‌افزار فتوشاپ اضافه شده است و می‌توانید باتوجه به نیاز خود به انجام تغییرات روی این لایه‌ها نیز بپردازید.

6ـ در ادامه با انتخاب گزینه Save for Web and Devices از منوی File می‌توانید نسبت به ذخیره‌سازی فایل نهایی اقدام كنید.

7ـ در این مرحله باید فرمت فایل نهایی را روی GIF قرار دهید و پس از مشخص كردن جزئیات دیگر همچون اندازه فریم‌ها، تعداد رنگ‌ها و كیفیت تصویر، با كلیك روی Save عملیات ذخیره‌سازی عكس متحرك را به پایان برسانید.